Klimaatobsessie
Al jaren ga ik gebukt onder zware neerslachtigheid. En na al die eindeloze sessies op de sofa is waarachtig gebleken dat ik lijd aan een klimaatobsessie. Een stortvloed van maatregelen, voorschriften, handige tips van de overheid in haar strijd tegen een zwoeler weertype, hebben volgens mijn mental coach een traumatiserend effect op mijn geestesgesteldheid, dusdanig, dat mijn obsessieve drang om de overheidsmaatregelen tot in de puntjes uit te voeren, suïcidale vormen heeft aangenomen.
Er is nochtans redding, zij het, dat de kans op genezing vrij gering is. Om te beginnen mag ik mij op geen enkele wijze bezighouden met het onderwerp, zelfs niet zijdelings. Vandaar dat mijn analist ontheffing heeft aangevraagd: om verdere psychische schade te voorkomen ben ik niet langer gehouden aan de regelgeving die verband houdt met het klimaatvraagstuk. Het onderwerp is verboden terrein. De vrije loop der gedachten in die richting wordt ten sterkste ontraden. Alleen al het denken aan Groene stroom kan fatale gevolgen hebben. Daarom heb ik groenlinkse partner en mijn zonnepanelen van de hand moeten doen, omgeruild voor een allesbrander in de living en een gaskachel in de keuken. En om mijn geestelijk evenwicht te hervinden, hoef ik mijn afval niet meer te scheiden. De enige scheiding waar ik nog mee te kampen heb, is die van tafel en bed. Verder moet ik drie maal daags twee uur onder de douche en dien ik mij ver te houden van inloopavonden voor een betere isolatie en andere vormen van energiebesparing.
Ik moet zeggen: de aanpak werkt. Ik ben al een stuk opgeknapt. Ik zie de toekomst een stuk zonniger in. Vervelend is wel dat mijn dorpsgenoten weet hebben gekregen van de antiklimaattherapie. Ben ik eindelijk opgemonterd, zit het hele dorp in een dikke dip.
J Nijzink
© 2024-02-20