Je moet er wat voor over hebben
Het gekke is dat na de vele oorlogen die de laatste decennia de revue hebben gepasseerd,, op de Balkan, in Azië, het Midden-Oosten, van ons toch wel een onbehoorlijk grote solidariteit wordt gevraagd als het om de bevrijding van de Oekraïners gaat. En vooral een erg kostbare: een solidariteit die daarin bestaat dat wij, louter om Oekraïne te steunen, onze bankrekening hebben moeten plunderen om de westerse energie- en defensie-industrie schathemeltje rijk te maken. U weet wel, die energietycoons die ons sinds de sancties gericht tegen Rusland, ons bestookt hebben met hun woekertarieven, op de voet gevolgd door de voedingsindustrie – zonder ook maar een strobreed in de weg te worden gelegd door de federale of nationale politiek. Dat zou de markt maar verrommelen. Allen eensgezind de beurs getrokken tegen Poetin, weet u nog?
De Oekraïners zijn een broedervolk, zo wordt ons voorgehouden. En dat zou je toch ook niet gedacht hebben, twintig jaar geleden? Tja, in dat geval is geen offer te groot, nietwaar? Zoveel meer broedervolk dan bijvoorbeeld de Bosniërs, de Kosovaren, Serviërs, Kroaten. Toen die hun autonomie bevochten, hebben we toch heel wat minder diep in de buidel moeten tasten om die uit elkaars haren te houden. De Oekraïners hebben nou eenmaal een streepje voor. En daar mag best een verhoginkje van de gasprijs met een procentje of drie, vier, vijfhonderd tegenover staan. En op de koop toe een hollende inflatie. Wat zou het. Ze hebben ook zoveel voor ons gedaan, tenslotte. Ze stonden aan onze kant in de tweede wereldoorlog – of nee, toch niet. Nou ja, ze spreken onze taal, slavisch, toch? Iets in die buurt. En zaten daar ook niet al die trollenfabrieken die via onze sociale media het politieke discours overhoop hebben gehaald. Gek, hoe zo’n land opeens veranderen kan van een zwaar foute, rechts-radicale oligarchenstaat in een democratisch paradijs met alleen oppassende middenklassers die namens ons de Europese democratie in de been houden. Dat zou je toch ook niet gedacht hebben als je een oude krant uit zeg, april 2016 uit het archief vist. Was het niet Nederland die zich in een referendum massaal verzette tegen een associatieverdrag met Oekraïne. En nu is het klimaatbewuste, kool- en stikstofvijandige Nederland uit pure loyaliteit met onze Oekraïnse makkers bezig om met miljarden aan het Russische front een zwaar vervuilende fossiele olie en defensie-industrie te promoten. De Rus kan immers elk moment voor de deur staan. Als ze niet al de handen vol zouden hebben aan de Dombas, met hun – zoals gebruikelijk – beroerd georganiseerde, ongedisciplineerde en gebrekkig geëquipeerde leger.
Ach ja, des te groter de kans om die lang gekoesterdeAmerikaanse droom te verwezenlijken: Georgiié, en Oekraïne onder de paraplu van de NAVO, inclusief de Krim en het Zwarte zeegebied rondom. Dat zou betekenen dat de Russische export van olie, gas en graan onder westerse (lees: Amerikaanse) controle komen te vallen. — Zou dat wellicht de reden zijn geweest dat de Russen zoiets nooit pikken en dus militair ingegrepen hebben. Juist nadat vanaf 2004 tijdens elke NAVO-top groots werd aangekondigd dat Georgië en Oekraïne genomineerd zijn als toekomstige EU- en NAVO-lidstaten?? Natuurlijk niet. Hoe kom ik op het idee. Poetin is een autocraat, een notoire schurk, een megalomaan die heel Europa gaat veroveren – mits hij een fatsoenlijk leger zou hebben, natuurlijk. En god, wat zijn we toch blij met onze Russische knuffelgangster. Vijandige dictators hoeven we immers nooit te geloven – ook niet als ze toevallig wel eens gelijk zouden kunnen hebben. Neem nou die schandelijke aantijging dat Rusland wordt ingesloten door die amerikanen, die nooit hun woord houden en, vanaf de jaren negentig schaamteloos zijn opgerukt richting de Europese oostgrens – tegen de wil van de andere NAVO-staten in, met als – doel om Rusland van de Europese energiemarkt te schoppen om er hun hegemonie te herstellen die ze tot de jaren zeventig hadden. Met nog eens een fraaie bonus van honderden miljarden aan Oekraïens oorlogstuig, (moreel) verplicht af te nemen door de EU-staten bij het Pentagon. Want laten we eerlijk wezen: ze zijn er bepaald niet armer van geworden, die Amerikanen. De Russische oligarchen ook niet, zeker niet. Maar hoofdcontractant is toch weer de olie-industrie en het militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower ons reeds waarschuwde. En zo graaft de brave, volgzame, loyale Europeaan maar weer eens in zijn zakken, voor de JSF, of om de een of andere failed state te realiseren, in Irak, Syrië, Afghanistan, Oekraïne en wie weet, overmorgen: Taiwan.
© 2023